ROMAN POLANSKI

a.Tα Πρώτα Χρόνια
O Roman Polański γεννήθηκε στις 18 Αυγούστου 1933 στο Παρίσι. Το πραγματικό του όνομα είναι Rajmund Roman Liebling. Οι γονείς του ήταν αγνωστικιστές. Ο πατέρας του ήταν Πολωνός Εβραίος και η μητέρα του ήταν Ρωσίδα καθολική από Εβραίο πατέρα και καθολική μητέρα. Η οικογένεια Polański επέστρεψε στην Πολωνία το 1937. Μετά το 1939 οπότε και έγινε η κατάληψη της Πολωνίας από τους Γερμανούς, έγινε στόχος των Ναζί και υποχρεώθηκε να μετακινηθεί στο γκέτο της Κρακοβίας μαζί με χιλιάδες άλλους Πολωνούς Εβραίους. Η μητέρα του νεαρού Polański πέθανε στο Άουσβιτς ενώ ο πατέρας του μόλις που επέζησε από την κράτησή του σε αυστριακό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο ίδιος ο Polański δραπέτευσε από το γκέτο και καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου κοιμόταν σε ένα σταύλο βοηθούμενος από ένα Καθολικό Πολωνό αγρότη.
Το 1959, αποφοίτησε από την κινηματογραφική σχολή του Łódź, στην Πολωνία. Μιλάει 6 γλώσσες: Πολωνικά, Ρώσικα, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά και Ιταλικά. Αν και Πολωνικής καταγωγής, έχει μόνο Γαλλική υπηκοότητα.

b. Πρώτες Μικρού Μήκους Ταινίες και το “Knife in the Water”
Μερικές μικρού μήκους ταινίες που έκανε ο Polański κατά τη διάρκεια των σπουδών του χάρισαν σημαντική αναγνώριση και ειδικότερα το Two Men and a Wardrobe(1958) και το When Angels Fall(1959) στο οποίο και πρωταγωνίστησε η πρώτη του σύζυγος η Barbara Lass. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, Knife in the Water , αποτέλεσε το πρώτο σημαντικό μεταπολεμικό πολωνικό φιλμ που δεν είχε ως θέμα τον πόλεμο. Η ταινία βασίζεται σε σενάριο του Jerzy Skolimowski ,του Jacub Goldberg και του Polanski. Πρόκειται για ένα σκοτεινό, ανήσυχο, ψυχολογικό θρίλερ το οποίο διακριτικά αναδεικνύει την απάνθρωπη και αμοραλιστική δυναμική της υλικής και σεξουαλικής ζήλιας μαζί με έναν βαθύ πεσιμισμό για τις ανθρώπινες σχέσεις. Ένα εύπορο ζευγάρι ενός αποτυχημένου γάμου αποφασίζει να πάρει μαζί του στη διήμερη εκδρομή με βάρκα έναν μυστηριώδη τύπο που κάνει οτοστόπ. Θυμίζει δράμα δωματίου με μια έντονη, αυστηρή και μελαγχολική ατμόσφαιρα. Αν και οι πολιτιστικές αρχές της Πολωνίας δεν υποδέχτηκαν θερμά την ταινία εξαιτίας της έλλειψης ενός απελευθερωτικού λυτρωτικού κοινωνικού μηνύματος, είχε μεγάλη εμπορική επιτυχία στη δύση και έδωσε στον Polanski διεθνή φήμη καθώς και την πρώτη του υποψηφιότητα στα Academy Awards για καλύτερη ξενόγλωσση ταινία.

c. Βρετανικές Ταινίες σε Συνεργασία με τον Gérard Brach στα μέσα του ‘60
Ο Polanski γύρισε τρεις κινηματογραφικές ταινίες στην Αγγλία, βασισμένες σε αυθεντικά σενάρια που έγραψε από κοινού με τον τακτικό συνεργάτη του Gérard Brach :
o Repulsion (1965) – Μια ψυχολογική ταινία τρόμου που εστιάζει σε μια νεαρή Βελγίδα ονόματι Κάρολ (Catherine Deneuve) η οποία ζει στο Λονδίνο με τη μεγαλύτερη αδελφή της. Ενώ δουλεύει ως βοηθός αισθητικού, συχνά ενοχλείται από τη έντονη σωματική φθορά των ηλικιωμένων πελατών της και κατά τη διάρκεια της ταινίας, σταδιακά συντρίβεται από τις ερωτικές προτάσεις των ανδρών που την περιτριγυρίζουν. Όταν η αδελφή της φεύγει διακοπές για ένα σαββατοκύριακο, η Κάρολ μένει μόνη στο διαμέρισμά τους. Το διασαλευμένο μυαλό της Κάρολ δεν αργεί να ξεφύγει από την πραγματικότητα καταλήγοντας σε θανάσιμες πράξεις βίας από μέρους της.
o Cul-de-Sac (1966) -- Μια μηδενιστική ιλαροτραγωδία. Η υπόθεση αφορά δυο γκάνγκστερς, τον Dickie και τον Albie, οι οποίοι βρίσκονται τραυματισμένοι μετά από ένα αποτυχημένο κόλπο και έχουν καταφύγει σε μια νησίδα της Βόρειας Αγγλίας. Καθώς ο Albie έχει μείνει παράλυτος, ο Dickie εξερευνά μόνος του τον τόπο και ανακαλύπτει ότι το διάσημο μεσαιωνικό κάστρο κατοικείται από έναν ξεπεσμένο, νευρωτικό μεσήλικα και τη νυμφομανή Γαλλίδα νεαρή γυναίκα του. Μια σειρά από παράδοξες κακοτυχίες, αστείες και τραγικές ταυτόχρονα, συμβαίνουν από τη στιγμή που ο Dickie αποφασίζει να τους κρατήσει όμηρους στο κάστρο τους όσο περιμένει (επί ματαίω) για οδηγίες από το μυστηριώδες αφεντικό του.
o The Fearless Vampire Killers (1967) – Μια γοητευτική, ανέμελη παρωδία διάφορων γνωστών ταινιών με βρικόλακες (ιδιαίτερα αυτών των Hammer Studios) που σκηνοθετήθηκε σε περίτεχνες μουσικές σκηνές του Λονδίνου με επιπρόσθετες φωτογραφικές σκηνές στις Άλπεις. Εμφανίζονται ο Abronsius, ένας «αστείος» επιστήμονας, με τον αδέξιο βοηθό του, Alfred, (τον ενσαρκώνει ο ίδιος ο Πολάνσκι) οι οποίοι διασχίζουν την Τρανσυλβανία προς αναζήτηση βρικολάκων. Φτάνουν σε ένα μικρό χωριό κοντά σε ένα κάστρο το οποίο λυμαίνουν βρικόλακες και τραβάει το ενδιαφέρον τους. Φιλοξενούνται προσωρινά στην ταβέρνα του χωριού και ο Alfred ερωτεύεται τη Sarah, την κόρη του ξενοδόχου (Sharon Tate, μελλοντική σύζυγος του Polanski). Σύντομα η Sarah απαγάγεται από βρικόλακες του κάστρου. Το υπόλοιπο φιλμ δείχνει τις παράτολμες προσπάθειες των Abronsius & Alfred να διεισδύσουν στο κάστρο και να σώσουν την κοπέλα. Το αναπάντεχο τέλος είναι χαρακτηριστικό του στυλ του Polanski.


d.Η σχέση του με τη Sharon Tate, το φιλμ ‘Rosemary’s Baby’ και οι δολοφόνοι Manson
Ο Polanski συνάντησε την ανερχόμενη σταρ Sharon Tate λίγο πριν τα γυρίσματα της ταινίας The Fearless Vampire Killers και κατά τη διάρκεια της παραγωγής οι δυο τους άρχισαν να βγαίνουν. Στις 25 Ιανουαρίου 1968, ο Polanski παντρεύτηκε τη Sharon Tate στο Λονδίνο. Στην αυτοβιογραφία του, ο Polanski περιέγραψε το σύντομο χρονικό διάστημα που έζησε με την Tate ως τα καλύτερα χρόνια της ζωής του. Εκείνη την περίοδο, έγινε επίσης φίλος με τον Bruce Lee. Αμέσως μετά, το 1968, ο Polanski πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου καθιερώθηκε ως σημαντικός εμπορικός παραγωγός ταινιών μετά την επιτυχία της πρώτης Χολυγουντιανής ταινίας του, ‘Rosemary’s Baby’. Η ταινία είναι ένα σατυρικό θρίλερ που τοποθετείται στη Νέα Υόρκη. Πρόκειται για τη Rosemary (Mia Farrow), μια αθώα νέα γυναίκα από την Ομάχα της Νεμπράσκα, που γονιμοποιείται από το διάβολο αφού ο νάρκισσος ηθοποιός σύζυγος της(John Cassavetes) προσέφερε τη μήτρα της σε μια τοπική οργάνωση μαγισσών με αντάλλαγμα την επιτυχή σταδιοδρομία του. Το ‘Rosemary’s Baby’ βασίστηκε στο τότε πρόσφατο δημοφιλές μυθιστόρημα του IRA Levin κερδίζοντας έτσι μια δεύτερη υποψηφιότητα στα βραβεία Oscar. Στις 9 Αυγούστου 1969, η Tate, που ήταν οκτώ μήνες έγκυος, και άλλα τέσσερα άτομα (Abigail Folger, Jay Sebring, Wojciech Frykowski, και Steven Parent) δολοφονήθηκαν άγρια από μέλη της οικογένειας του Charles Manson, τα οποία μπήκαν στο σπίτι του Polanski στο Drive Cielo στους λόφους του Hollywood σκοπεύοντας να σκοτώσουν όποιον έβρισκαν μέσα. Ο προηγούμενος κάτοικος, Terry Melcher είχε θυμώσει τον Charles Manson επειδή είχε αρνηθεί να δισκογραφήσει τη μουσική του. Ο Terry Melcher και η τότε φίλη του Candice Bergen έμεναν στο Drive 10050 Cielo αλλά μετακόμισαν τον Φεβρουάριο του 1969. Τον Μάρτιο του 1969, ο Polanski και η έγκυος σύζυγός του Sharon Tate νοίκιασαν το σπίτι. Όταν Manson είπε στους συγγενείς του να πάνε στην κατοικία αυτή και να σκοτώσουν όποιον βρουν, υπάκουσαν. Αφού σκότωσαν τους πρώτους 4 (Parent, Sebring, Frykowski, και Folger)η Tate τους παρακάλεσε για τη ζωή του αγέννητου γιου της. Η Susan Atkins της απάντησε ότι δεν θα έδειχνε έλεος για αυτήν, και την έπειτα την σκότωσε. Με το αίμα της Tate έγραψε τη λέξη “PIG” στην μπροστινή πόρτα. O Polanski ήταν στην Αγγλία κατά την διάρκεια των δολοφονιών και επέστρεψε αμέσως στο Λος ‘Aντζελες, όπου ανακρίθηκε από την αστυνομία. Δεδομένου ότι δεν υπήρξε κανένας ύποπτος στην υπόθεση, η αστυνομία έλεγξε το παρελθόν του Polanski και της Tate για να βρει κίνητρο. Μετά από μια περίοδο μηνών ο Manson και τα μέλη της οικογένειας του συνελλήφθησαν με διαφορετικές κατηγορίες, οι οποίες αποκάλυψαν στοιχεία πάνω στην υπόθεση που έμελε να μείνει γνωστή ως ‘δολοφονίες Tate-La Bianca’. Ο Polanski επέστρεψε στην Ευρώπη αμέσως μετά τη σύλληψη των δολοφόνων. Αργότερα είπε ότι χαρισε όλα τα πράγματα που του θύμιζαν την Sharon Tate και ότι η μεγαλύτερη στενοχώρια της ζωής του ήταν ότι δεν ήταν στο σπίτι με την Tate τη νύχτα της δολοφονίας της. Το 1969, ο Polanski έχασε επίσης το φίλο και συνεργάτη του Krzysztof Komeda (1931-1969). Ο Komeda ήταν δημοφιλής καλλιτέχνης τζαζ στην Πολωνία όταν τον πλησίασε αρχικά ο σκηνοθέτης για να συνθέσει τη μουσική μιας μικρού μήκους ταινίας. Θα συνέχιζαν τη συνεργασία τους αν δεν συνέβαινε ένας τραυματισμός στο κεφάλι ο οποίος οδήγησε στο θάνατο του συνθέτη. Είναι πιο γνωστός στις ΗΠΑ για το soundtrack της ταινίας ‘Rosemary’s Baby’.

e.Ταινίες τη δεκαετία του ‘70

Macbeth (1971) – η πρώτη ταινία του Polanski μετά τη δολοφονία της Sharon Tate ήταν μια ψυχρή και βίαια έκδοση του Macbeth του Shakespeare (1971), που τα γυρίσματα της έλαβαν μέρος στο τραχύ περιβάλλον του εθνικού πάρκου Snowdonia στη βόρεια Ουαλία. Ο John Finch και η Francesca Annis Jon είχαν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ο Polanski έγραψε το σενάριο με τον διάσημο Βρετανό θεατρικό συγγραφέα και κριτικό θεάτρου,Kenneth Tynan, και κέρδισε τη χρηματοδότηση για την ταινία χάρη στη φιλία του με τον Victor Lownes, ο οποίος ήταν ανώτερο στέλεχος στο περιοδικό Playboy στο Λονδίνο εκείνο τον καιρό. Διάφοροι κριτικοί ενοχλήθηκαν από την ανηλεή βία στην ταινία καθώς επίσης και από την αδυσώπητη ψυχρότητα της νεωτεριστικής ερμηνείας του Polanski της τραγωδίας του Shakespeare. Η Pauline Kael σχολίασε ότι η σκηνή της σφαγής της Lady Macduff's παρουσιάστηκε και οργανώθηκε με ιδιαίτερα εντυπωσιακό και γραφικό τρόπο ώστε να προκαλέσει συνειδητά τις δολοφονίες Manson.

What? (1972) - Γράφτηκε από τον Polanski και τον παλιό συνεργάτη του Gιrard Brach. Το What? είναι μια δηκτική παράλογη κωμωδία επηρεασμένη από το πνεύμα του Roger Vadim και του Terry Southern και αόριστα βασισμένη στις ταινίες Alice in Wonderland και Henry James. Η ταινία είναι μια περιπλάνηση στις σεξουαλικές ταπεινώσεις που συμβαίνουν στη Νανσύ (Sydne Rome), η οποία είναι μια χαριτωμένη νέo Αμερικάνα hippie που ταξιδεύει με ωτοστόπ στην Ευρώπη. Αφού καταφέρνει να δραπετεύσει από μια αστεία προσπάθεια βιασμού στο πίσω μέρος ενός φορτηγού, σύντομα βρίσκεται να αράζει στην θερμή ατμόσφαιρα μιας απομακρυσμένης ιταλικής βίλας που κατοικείται από κάποιους παρακμιακούς και αλλόκοτα ακόλαστους τύπους – οι τρεις κύριοι πρωταγωνιστές είναι ο Marcello Mastrioanni, ο Hugh Griffith και ο Polanski . Το What? είναι επίσης σημαντική ταινία δεδομένου ότι είναι μόνη του Polanski μέχρι σήμερα στην οποία ένας χαρακτήρας σπάει τον τέταρτο τοίχο( fourth wall ) . Η ταινία ήταν μια αποτυχία, δεν άρεσε ούτε στους ακροατές, ούτε στους κριτικούς, αν και τα επόμενα έτη το What? προσέλκυσε ξανά το ενδιαφέρον μιας μικρής ποσότητας κριτικών.

Chinatown (1974) - Το 1973, ο Polanski επέστρεψε στο Hollywood για να κινηματογραφήσει το Chinatown για τη Paramount Studios. Το θρυλικό αφεντικό της Paramount Robert Evans, που είχε ξαναπροσλάβει τον Polanski για να σκηνοθετήσει παλαιότερα το Rosemary’s Baby το 1968, ήταν ο παραγωγός. Η ταινία προήλθε από έναν σενάριο του Robert Towne με πρωταγωνιστές τους Jack Nicholson, Faye Dunaway και John Huston. Το Chinatown είναι μια σκοτεινή ιστορία πολιτικής και οικογενειακής διαφθοράς που πραγματοποιείται στη δεκαετία του '30 στο Λος Αντζελες, με την έξυπνη πλοκή των film-noir του Robert Towne's που έχει εμπνευστεί από τις ιστορικές διαμάχες για τη γη και για τα δικαιώματα του νερού που είχαν χαρακτηρίσει την αστική ανάπτυξη της Νότιας Καλιφόρνια κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του ‘10 και του '20. O Polanski κάνει μια αξιοσημείωτη εμφάνιση στην ταινία ως ένας κακοποιός που ανοίγει τη μύτη του Gittes, αφού ο ιδιωτικός αστυνομικός ( Gittes ) του κάνει ένα προσβλητικό σχόλιο για το μικροσκοπικό ανάστημα του. Η ταινία προτάθηκε για 11 βραβεία Oscar, και κέρδισε το βραβείο καλύτερου σεναρίου. Το Chinatown αποδείχθηκε μέγιστη εμπορική επιτυχία του Polanski, και πολλοί την θεωρούν ως την καλύτερη ταινία του. Σήμερα, η φήμη της ταινίας ως κλασική του σύγχρονου κινηματογράφου του Hollywood - και ως υποδειγματική εργασία neo-noir είδους- είναι ακαταμάχητη.

The Tenant (1976) – Ο Polanski επέστρεψε στην Ευρώπη για την επόμενη ταινία του, το The Tenant, η οποία βασίστηκε σε ένα μυθιστόρημα του 1964 του Roland Topor, ενός Γάλλου συγγραφέα πολωνικο-εβραϊκής καταγωγής. Εκτός του ότι σκηνοθέτησε την ταινία ,ο Polanski είχε επίσης και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Trelkovsky, ενός συνεσταλμένου Πολωνού μετανάστη που ζούσε στο Παρίσι και φαίνεται να διακατέχεται από την προσωπικότητα μιας νέας γυναίκας που διέπραξε αυτοκτονία αφού πήδηξε από το παράθυρο του διαμερίσματός της. Πολλοί έχουν σημειώσει τις ομοιότητες με το Repulsion και με το Rosemary’s Baby, και μαζί με αυτές τις δύο προηγούμενες ταινίες, το The Tenant μπορεί να χαρακτηριστεί ως τρίτη ταινία μιας χαλαρής τριλογίας ταινιών που ερευνά το θέμα της αστικής αλλοτρίωσης και του κοινωνικού χάους έναντι της ψυχικής και συναισθηματικής αποκοπής μιας μεμονωμένης προσωπικότητας. Για το “The Tenant”, ο συνήθως κινηματογραφιστής του Ingmar Bergman, Sven Nykvist, εκτέλεσε χρέη καμεραμάν, και η Isabelle Adjani και η Shelley Winters εμφανίστηκαν σε δεύτερους ρόλους.

f. Κατηγορία για Βιασμό και άλλα σεξουαλικά παραπτώματα

Το 1977,o Polanski σε ηλικία 44 ετών, εμπλέκεται σε ένα σκάνδαλο που περιλαμβάνει τη 13-χρονη Samantha Geimer (έπειτα γνωστή ως Samantha Gailey). Τελικά η υπόθεση οδήγησε στην απολογία ενοχής του Polanski με την κατηγορία της παράνομης σεξουαλικής επαφής με ανήλικη. Σύμφωνα με τη Geimer, ο Polanski ρώτησε τη μητέρα της 13χρονης αν θα μπορούσε να φωτογραφίσει την κόρη της για τη γαλλική έκδοση του περιοδικού μόδας Vogue. Η μητέρα της επέτρεψε μια ιδιωτική φωτογράφηση. Σύμφωνα πάντα με τη Geimer σε μια συνέντευξη που έδωσε το 2003, "όλα πήγαιναν καλά μέχρι που μου ζήτησε ν’ αλλάξω μπροστά του." Πρόσθεσε, "δεν μου φάνηκε σωστό, και δεν ήθελα να πάω για τη δεύτερη φωτογράφηση." Εντούτοις ,μετά από την πρώτη φωτογράφηση, συμφώνησε για μια δεύτερη , η οποία πραγματοποιήθηκε στις 10 Μαρτίου 1977, στην περιοχή Mulholland του Λος Αντζελες, κοντά στο κτήμα του Jack Nicholson's. "Τράβηξε φωτογραφίες με μένα να πίνω σαμπάνια ," λέει η Geimer . "Προς το τέλος το σκηνικό έγινε λίγο τρομακτικό, και συνειδητοποίησα ότι είχε άλλες προθέσεις και ήξερα ότι δεν ήμουν εκεί όπου έπρεπε να είμαι. Απλά δεν ήξερα πώς ακριβώς να ξεφύγω από εκεί." Η Geimer ισχυρίστηκε ότι ο Polanski της επιτέθηκε σεξουαλικά αφού της έδωσε συνδυασμό σαμπάνιας με ναρκωτικό . Στη συνέντευξη του 2003, η Geimer λέει ότι αντιστάθηκε: "είπα όχι αρκετές φορές, και έπειτα, τα παράτησα," αυτή λέει. Ο Polanski αρχικά κατηγορήθηκε για βιασμό με χρήση των ναρκωτικών ουσιών, για διαστροφή, σοδομισμό και για άσεμνες και λάγνες πράξεις σε παιδί κάτω των 14, και για το γεγονός ότι έδωσε μια ελεγχόμενη ουσία (methaqualone) σε ανήλικη, αλλά αυτές οι κατηγορίες διαγράφηκαν με τους όρους της απολογίας του, και κρίθηκε ένοχος με τη μικρότερη κατηγορία της συμμετοχής σε παράνομη σεξουαλική επαφή με ανήλικη. Στην αυτοβιογραφία του, Roman by Polanski, ο Polanski ισχυρίστηκε ότι η μητέρα της Geimer είχε εμπλέξει την κόρη της σ’ ένα σχέδιο εκβιασμού εναντίον του.

g. Φυγάς
Την 1η Φεβρουαρίου 1978, o Polanski πήγε στη Γαλλία, όπου διατήρησε την υπηκοότητα. Είχε μάθει ότι υπήρχε μια πιθανότητα ο δικαστής να μην λάβει υπόψη τη συμφωνία που είχε κάνει ο Polanski όσον αφορά την απολογία του, οπότε σ' αυτή την περίπτωση πιθανώς θα μπορούσε να σταλεί στη φυλακή μέχρι και 50 χρόνια. Η Γαλλία αρνείται να εκδώσει τους πολίτες της, πράγμα το οποίο είναι σύμφωνο με τη συνθήκη έκδοσης μεταξύ της Γαλλίας και των Ηνωμένων Πολιτειών. Κατά συνέπεια, το αμερικανικό αίτημα έκδοσης δεν χορηγήθηκε. Η κυβέρνηση των Η.Π.Α θα μπορούσε να έχει ζητήσει την ποινική δίωξη του Polanski για τις κατηγορίες που του επιδόθηκαν στην Καλιφόρνια από τις γαλλικές αρχές, αυτή όμως η επιλογή δεν ακολουθήθηκε. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν ακόμα να ζητήσουν τη σύλληψη και την έκδοση του Polanski από άλλες χώρες εάν εκείνος τις επισκεπτόταν. Κατά συνέπεια, ο Polanski απέφευγε από τότε τις επισκέψεις στις χώρες που ήταν πιθανό να τον εκδώσουν , όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, συνήθως ταξίδευε μεταξύ Γαλλίας και Πολωνίας. Σε μια συνέντευξη του το 2003, η Samantha Geimer δήλωσε, "Πραγματικά, αυτό που μου έκανε ήταν λάθος. Εύχομαι να επέστρεφε στην Αμερική κι έτσι ολόκληρη η δοκιμασία μπορούσε να είναί πιο εύκολη και για τους δύο μας. Επιπλέον, ‘’ Είμαι σίγουρη ότι αν μπορούσε να γυρίσει πίσω, δε θα το ξανάκανε. Έκανε ένα φοβερό λάθος αλλά το πλήρωσε ". Ο Polanski δεν μπορεί να πάει στις Ηνωμένες Πολιτείες εξαιτίας των γεγονότων του 1977-78, αλλά κατέστησε σαφές στην αυτοβιογραφία του ότι δε θα ξανακατοικίσει ποτέ μόνιμα στις ΗΠΑ. Κατά την διάρκεια της σύλληψης του το 1977, ήταν στις ΗΠΑ ως επισκέπτης, και η σύλληψη πραγματοποιήθηκε στο λόμπι του Beverly Wilshire Hotel, όπου διέμενε. Μέχρι τότε, είχε σκηνοθετήσει εννέα ταινίες, αλλά μόνο δύο (Chinatown , Rosemary’s Baby) γυρίστηκαν στις ΗΠΑ.

h. Η Υπόθεση Δυσφήμησης από το Vanity Fair
Το 2004, o Polanski μήνυσε το περιοδικό Vanity Fair στο Λονδίνο για δυσφήμηση. Ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε το 2002 στο περιοδικό και γράφτηκε από τον Α. Ε. Hotchner ανέφερε έναν ισχυρισμό του Lewis Lapham, συντάκτη του Harper, ότι ο Polanski είχε κάνει σεξουαλικές προτάσεις προς ένα νέο μοντέλο καθώς πήγαινε στην κηδεία της Sharon Tate υποσχόμενος ότι θα την κάνει "την επόμενη Sharon Tate". Το δικαστήριο επέτρεψε στον Polanski να καταθέσει μέσω τηλεοπτικής σύνδεσης, αφότου εξέφρασε τους φόβους του ότι να εκδοθεί από το Ηνωμένο Βασίλειο. Η δίκη άρχισε στις 18 Ιουλίου 2005, και ο Polanski έμεινε στην αγγλική ιστορία της Δικαιοσύνης ως ο πρώτος ενάγοντας που έδωσε στοιχεία μέσω τηλεοπτικής σύνδεσης. Κατά τη διάρκεια της δίκης, που συμπεριέλαβε την κατάθεση της Mia Farrow και άλλων, υποστηρίχτηκε ότι η υποτιθέμενη σκηνή που εξελίχθηκε στο διάσημο εστιατόριο Elaine της Νέας Υόρκης δεν θα μπορούσε να έχει πραγματοποιηθεί κατά την ημερομηνία που δόθηκε, επειδή ο Polanski δείπνησε σε αυτό το εστιατόριο τρεις εβδομάδες αργότερα. Επίσης, το μοντέλο από τη Νορβηγία υποστήριξε τη θέση της ότι της πρότεινε να την κάνει "την επόμενη Sharon Tate". Κατά τη διάρκεια της ίδιας δίκης, ο Polanski αναγνώρισε ότι υπήρξε άπιστος στην Tate κατά τη διάρκεια του γάμου τους. Ο Polanski επιδικάστηκε σε αποζημίωση £50,000 από το ανώτατο δικαστήριο στο Λονδίνο. Ο Edward Graydon Carter, συντάκτης του Vanity Fair , δήλωσε, "το βρίσκω απίστευτο ότι ένα άτομο που ζει στη Γαλλία μπορεί να μηνύσει ένα περιοδικό που δημοσιεύεται στην Αμερική σε ένα βρετανικό δικαστήριο". Η Samantha Geimer σχολίασε, "σίγουρα ένα άτομο όπως αυτό δεν κινδυνεύει να αμαυρώσει τη φήμη του?’’

i. Πιο Πρόσφατη Καριέρα
Ο Polanski αφιέρωσε την επόμενη ταινία του, TESS (1979), στη μνήμη της πρώην συζύγου του, Sharon Tate. Σύμφωνα με το σκηνοθέτη, αφού πέρασε κάποιο χρόνο μαζί του στο Λονδίνο το καλοκαίρι του 1969, η Tate άφησε ένα αντίγραφο του ‘’TESS d'Urbervilles’’ του Thomas Hardy στο γραφείο του Polanski, μαζί με ένα σημείωμα που έλεγε ότι θα γινόταν καλή ταινία. Επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες και δολοφονήθηκε σύντομα. Η TESS ήταν πρώτη ταινία του Polanski μετά από τη σύλληψη του το 1977 στο Λος Άντζελες, και λόγω της αμερικανο-βρετανικής συνθήκης έκδοσης, η TESS γυρίστηκε στο βόρειο τμήμα της Γαλλίας αντί του Dorset και του Wiltshire που αναφέρονται στο βιβλίο του Hardy. Η ταινία έγινε η ακριβότερη που κατασκευάστηκε στη Γαλλία μέχρι εκείνο τον χρόνο, και αυτό προκάλεσε στον παραγωγό Claude Berri ιδιαίτερη ανησυχία όταν παρουσιάστηκε δυσκολία στο να βρει έναν βορειοαμερικανό διανομέα για την ταινία, η οποία ήταν σχεδόν τρεις ώρες. Η ταινία προβλήθηκε τελικά στη Βόρεια Αμερική από την Columbia Pictures, η οποία είχε διανείμει επίσης τον Μάκβεθ του Polanski. Τελικά, η TESS είχε εμπορική επιτυχία και αναγνωρίστηκε και από τους κριτικούς και από το κοινό . Για την TESS, ο Polanski κέρδισε τα γαλλικά βραβεία Cesar καλύτερης ταινίας και καλύτερου σκηνοθέτη και έλαβε την τέταρτη συμμετοχή στα βραβεία Oscar. Η ταινία έτυχε άλλων δύο υποψηφιοτήτων καλύτερης κινηματογραφίας και καλλιτεχνικής διεύθυνσης. Σχεδόν επτά έτη είχαν περάσει ώσπου να ολοκληρώσει ο Polanski την επόμενη ταινία του, Pirates (1986), με πρωταγωνιστή τον Walter Matthau, την οποία ο σκηνοθέτης προόριζε ως μνεία στη δουλεία του Errol Flynn που χαρακτήρισε την παιδική του ηλικία - ιδιαίτερα το Captain Blood. Αφού προβλήθηκε, η ταινία ήταν μια εμπορική και καλλιτεχνική καταστροφή. Την αποτυχία του Pirates ακολούθησε το Frantic (1988), όπου πρωταγωνίστησε η ηθοποιός και μοντέλο Emmanuelle Seigner, την οποία ο Polanski παντρεύτηκε το 1989. Πρωταγωνίστησε επίσης σε δύο ακόμη ταινίες του, το Bitter Moon (1992) και το Ninth Gate (1999). Ο Polanski και η Seigner έχουν δύο παιδιά μαζί,τη Morgane και τον Elvis, το τελευταίο πήρε το όνομά του από τον αγαπημένο τραγουδιστή του Polanski, τον Elvis Presley. Το 1997, ο Polanski σκηνοθέτησε μια θεατρική έκδοση του ‘’The Fearless Vampire Killers’’, ένα μιούζικαλ, του οποίου η έναρξη έγινε στις 4 Οκτωβρίου 1997 στη Βιέννη με τον τίτλο ‘’Tanz der Vampire’’. Μετά τη Βιέννη, η παράσταση είχε μεγάλη επιτυχία στη Στουτγάρδη και το Αμβούργο της Γερμανίας. Στις 11 Μαρτίου 1998, ο Polanski εκλέχτηκε μέλος της Academie des Beaux-Arts. Το Μάιος του 2002, ο Polanski κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών για το The Pianist, για το οποίο πήρε επίσης βραβεία Cesars καλύτερης ταινίας και καλύτερου σκηνοθέτη, και κέρδισε αργότερα και Oscar σκηνοθεσίας το 2002 . Δεν παρευρέθηκε στην τελετή βράβευσης των Oscar στο Hollywood. Μετά από την ανακοίνωση του "βραβείου καλύτερου σκηνοθέτη", ο Polanski έλαβε επευφημίες από τους περισσότερους από τους παρόντες στην αίθουσα. Το 2004, έλαβε το βραβείο Crystal Globe για τη σημαντική καλλιτεχνική συμβολή του στον παγκόσμιο κινηματογράφο στο Karlovy Vary International Film Festival. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και του φθινοπώρου του 2004, ο Polanski γύρισε μια επανέκδοση της ταινίας Οliver Twist του Charles Dickens, βασισμένη στο σενάριο του Ronald Harwood. Τα γυρίσματα έλαβαν χώρα στα Barrandov Studios στην Πράγα της Τσεχίας. Στους ηθοποιούς συμπεριλαμβάνονταν ο Barney Clark (Oliver Twist), Jamie Foreman (Bill Sykes), Harry Eden (the artful dodger), Ben Kingsley (Fagin), Leeanne Rix (Νανσυ), και o Edward Hardwicke (Mr Brownlow). Εκτός από το cast, ο διευθυντής επέλεξε μερικούς παλαιότερους συνεργάτες του: τον Ronald Harwood (σενάριο), τον Allan Starski (σχεδιαστής παραγωγής), τον Pawel Edelman (διευθυντής φωτογραφίας), και την Anna Sheppard (σχεδιάστρια κοστουμιών). Τον Νοέμβριο του 2007, ο Damian Chapa ανήγγειλε τα γυρίσματα μια ταινία για τον Polanski με τον ομώνυμο τίτλο Polanski.